Interview Jan Zachariasse

Door: Renske Croezen-Mitrou, februari 2020

Jan Zachariasse is al jaren docent aan deze opleiding. Maar hoe kwam hij hier terecht? Jan vertelt hoe yoga op zijn pad kwam en wat hij ons hiervan wil meegeven.

“Ik groeide op in een Zeeuws dorp van 3.000 inwoners. Je familie bepaalde jouw toekomst. Voor mij was dat de ambachtsschool. Een vak leren, dan was je zeker van werk. Dat werd elektrotechniek, want was het niet magisch hoe je door op een knop te drukken meteen licht krijgt?” Jan wijst en je ziet die magie.

“Na de ambachtsschool kwam ik in dienstplicht terecht tussen de “vrije geesten”. Een van hen vroeg wat ik van het Boeddhisme wist. Niets, dus vertelde hij mij erover. Het was nieuw en onduidelijk, maar mijn interesse was gewekt.”

Daarna begon het werkende leven als elektricien. Via een etaleur die de sneeuw blauw kleurde ontdekte Jan zijn artistieke kant en leerde verder tot etaleur. Hij kwam in de kost bij zijn werkgever waar hij zijn toekomstige vrouw ontmoette. “Voor het etaleren wilden we grote foto’s in de etalage. Die zou ik wel maken. Dat ik nog nooit een camera had aangeraakt zei ik er niet bij. Later haalde ik mijn vakdiploma tot fotograaf en kreeg een baan als reproductiefotograaf.”

Inmiddels getrouwd zag hij een poster voor yogales. “Dat ga ik doen!” “Wat is dat?” vroeg zijn vrouw. “Weet ik niet.” Het bleek oefeningen doen in een gymzaal, met een leraar in trainingspak. Vragen stellen werd niet gewaardeerd en je kon zelfs uit de les gestuurd worden. Jan zei: “Dan word ik zelf wel yogadocent,” en ging op zoek naar een opleiding. “Ik kwam bij Rama Polderman bij Stichting Yoga en Vedanta terecht. Zij betaalden mijn opleiding als ik er zou komen werken.”

Zijn leraren betekenden veel voor hem. “Rama was een bijzonder mens. Yoga was liefde voor hem. Wolter Keers, de filosofiedocent met zijn slobberpakjes leerde me puur advaita vedanta.” Jan liep stage bij Riet Verhagen. Zij bracht hem naar zijn examen in Baarn, waar je ter plekke te horen kreeg wat voor les je moest geven. Natuurlijk slaagde hij.

Tijdens een yogaweekend leerde Jan over de non-dualiteit-traditie. De docent sprak onverstaanbaar. Toch begreep Jan het en voelde dat dit de waarheid was. Deze docent was Jean Klein. De nieuwe kennis nam Jan mee in zijn eigen lessen. Hij leerde dat de klassieke asana’s het lichaam deconditioneren. Waardoor beperkingen minder worden. Je hoeft niet te doen, maar te zijn. De natuurlijke energie stroomt vanzelf. Als de blokkades weg zijn kun je je vereenzelvigen met dat wat we in wezen zijn. Ik ben dankbaar en vol verwondering dat dit me is aangereikt. Op de vraag wat Jan ons met yoga mee wil geven zegt hij: “Hetzelfde als mijn leraren mij meegaven, in mijn eigen woorden, vanuit mijn eigen ervaringen.”