Nieuwjaartoespraak, 11 januari 2020

Mathilde Holkamp

Om te beginnen wens ik jullie en alle mensen om je heen, namens het bestuur en alle docenten, een mooi en vooral gezond 2020! Een magisch getal: 2020 met 366 nieuwe kansen, waarvan er alweer 10 voorbij zijn. Maar zoals schrijver en columnist James Worthy zegt:

Alles wat ooit was, blijft en alles wat komen gaat, komt misschien niet.

Natuurlijk is elke dag een nieuw begin, je kunt zelfs zeggen dat elke inademing een nieuw begin is. Maar toch, zo aan het begin van een nieuw jaar voelt het vaak anders, beetje zoals vroeger wanneer je in een nieuw schriftje begon.

Terugkijkend op de afgelopen periode: Wat maakte op jou indruk?

Voor mij is dat bv de campagne Doeslief uit 2019. Ik schrok daar eigenlijk best van. Kwam er door die campagne achter dat ik ook niet altijd de caissière aankeek, maar al bezig was snel m’n boodschappen in te pakken, met een schuin oog naar de klok, automatisch nee zeggend op al haar vragen: of ik pannenzegels, kersthuisjes, koopzegels of de kassabon wilde. En … wat vroeg ze eigenlijk nog meer? Ik was al aan het pinnen en liep weg zonder dat ik maar een glimp van haar had opgevangen. Dat alles ervaarde ik pas toen ik wél heel bewust en oprecht oogcontact maakte, toen voelden wij beiden het verschil.

Ik was vorig weekend in Limburg in het dorpje Noorbeek. Niemand kent mij daar en toch zei iedereen mij gedag. Eenmaal terug in Leidschendam begon ik daar ook mee, even een moment contact door gedag te zeggen. De meeste mensen lopen snel door of kijken je aan met een blik van: ik ken jou niet.

Waar ik ook ineens aan moest denken toen ik dit voorbereidde. Het zal begin december geweest zijn, ik had net yogales gegeven en liep naar huis. Voor mij liep een oude man langzaam en wat moeilijk achter een rollator. Toen ik hem passeerde had hij zijn rollator vol liggen met spullen die hij onderweg van de straat had opgeraapt, papier-blikjes enzovoort, hij begon deze net in de prullenbak te gooien. Het raakte mij, en zei: wat goed dat u dit doet. Verder lopend dacht ik: wat erg dat zo’n oude man onze troep opruimt. Natuurlijk gooien wij niets weg, maar toch ligt er van alles wat er niet hoort.

Misschien doe jij, net als ik, niet aan goede voornemens. Maar laat Doeslief, geen voornemen zijn. Wanneer iedereen elke dag een keer lief doet tegen een ander, wat zou dat een mooi domino effect hebben en de wereld weer een beetje fijner maken. Onderschat niet dat je als yogadocent in die zin ook voor-leeft.

Ik wil afsluiten met een gedicht van Tanja Helderman

De wereld die je waarneemt

Plant een droom in rijke aarde
Lijst de schaarse stilte in
Brandt de kleuren op je netvlies
Schilder je verwondering

Adem positieve woorden
Spreek de liefde zachtjes uit
Zoals zuurstof voor je longen
Zoals balsem voor je huid

Vat de grijze dagen samen
In een hoopgevend verhaal
En omarm de imperfecties
Want
Wie heeft het allemaal?

Wees een baken voor de ander
En verlies je oorsprong niet
Want de wereld die je waarneemt
Is wat je er zelf in ziet