Onbekend en toch vertrouwd

Yoga en Zeilen
Door Ilse Wever, afgestudeerd juni 2019

Daar zitten we dan aan boord van ons nieuwe zeiljacht. We hebben net handen geschud met de oude eigenaren en elkaar een goede vaart gewenst. Alles voelt nieuw, ruikt vreemd en ziet er net wat anders uit. Deze dame heeft het afgelopen jaar stilgelegen, wachtend op een nieuwe eigenaar. Desondanks is er met aandacht en liefde voor haar gezorgd. We voelen ons blij, trots en ook een tikkeltje onzeker, want vandaag varen we voor de allereerste keer met onze nieuwe boot naar de overkant. Het is warm, rustig weer en het waait een beetje. Eigenlijk perfect weer voor een eerste kennismaking. We maken de boot vaarklaar zoals dat heet. Onwennig, onwerkelijk, want naast een tasje eigen spullen is alles op papier van ons, maar zo voelt het absoluut nog niet. We manoeuvreren op de motor de haven uit. De wind staat de eerste anderhalve mijl pal tegen. Ik kan bijna niet wachten om erachter te komen hoe deze boot zeilt. Verderop kunnen we de vaargeul uit, hijsen we de zeilen en zetten de motor uit. Dan is er alleen nog het water, de wind, de boot en wij. De boot reageert snel en speert er vandoor. De energie die dan vrijkomt; het is alsof we zweven. Dit gevoel, dat is het! Onbekend en toch zo vertrouwd. Ahoy!

Wellicht vraag je je nu af wat een verhaal over zeilen bij een yoga docentenopleiding doet? Nou, zeilen en yoga hebben meer met elkaar gemeen dan je zou verwachten. Lees maar.

Daar staan we dan bij elkaar in de grote zaal. We hebben net handen geschud, geknuffeld en elkaar veel gelukgewenst. Alles voelt hetzelfde, alleen vandaag is het anders. Deze dames hebben het afgelopen jaar geen moment stilgezeten, vliegend van het één in het ander. Desondanks is er met veel aandacht en compassie geoefend en bevind ik me in een veilige en vertrouwde haven. Ik ben blij, trots en ook een tikkeltje onzeker, want vandaag verlaat ik na vier jaar deze opleiding. Het is een warme dag en het waait een beetje. Eigenlijk perfect weer voor een examendag en een diploma-uitreiking. Ik ben klaar voor een volgende stap op het yogapad. Onwennig, onwerkelijk, want naast een tasje met leuke spullen, een soepsteen en een prachtige vaas met bloemen, staat er op papier dat ik de opleiding heb afgerond, maar zo voelt het absoluut nog niet. Samen met man en kinderen stap ik in de auto en rijden we het terrein af richting huis. Drie dagen later sta ik ’s avonds voor ‘mijn yogagroep’. Ik heb de les voorbereid en ik start de les met een ontspanningsoefening. Dan is er alleen nog het zijn, de ruimte, de matjes en wij. De groep reageert snel en gaat vloeiend mee. De energie die dan vrijkomt; het is alsof we zweven. Dit gevoel, dat is het! Onbekend en toch zo vertrouwd.

Namasté!